Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Ο Ρίτσος στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Ο διαχρονικός Έλληνας











Μια αξιόλογη έκθεση στο Ρίτσο παρακολουθήσαμε σε αίθουσα του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης που συμμετέχει στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή. Έχει γίνει προσπάθεια να συνδεθεί ο ποιητής Ρίτσος με τον ζωγράφο της πέτρας εμμένοντας σε θέματα μυθολογικά και ερωτικά.
Σε προθήκες σημειωματάρια του ποιητή ανοιγμένα σε ποιήματα ή αποσπάσματα όπως η Φημονόη, Η απόγνωση της Πηνελόπης, Υαλογραφία λουτρού, Ο Ηρακλής κ' εμείς, Είδωλο, Πομπηία-θάνατος και έρωτας, Συνέπειες κ.ά. Σε αυτά ο Ποιητής συνδέει μυθολογικές σκηνές με προσωπικά βιώματα από τόπους εξορίας και απομόνωσης(Στρατόπεδο συγκέντρωσης Παρθενίου στη Λέρο)«από την ανάγκη της έκφρασης που αντιμάχεται τη φθορά και τη μοναξιά...», αγαπημένους τόπους περισυλλογής(Καρλόβασι Σάμου), αλλά και από τη Ρώμη,Φλωρεντία και Αθήνα.Στους τοίχους τα ποιήματα αυτά φωτογραφημένα απέναντι από έξι προσωπικές και μία οικογενειακή φωτογραφία του ποιητή. "Να λες: ουρανός· κι ας μην είναι".
Για το διαχρονικό Έλληνα η Μαρία Δόγκα-Τόλη Επιμελήτρια του Μουσείου σημειώνει: "Στις πέτρες αυτές, σε καλοσχηματισμένα ή διαβρωμένα από τον χρόνο, αλίπληκτα Βότσαλα, Βλέπει κανείς να παρελαύνουν μορφές μοναχικές, θλιμένες, μετωπικές ή συνομιλούσες, άλλοτε ερωτικά συνταιριασμένες, μορφές αρχαϊκές, ελληνικές, μορφές που αντέχουν στον χρόνο, δηλαδή ες αεί αληθινές. Νομίζει κανείς πως πρόσωπα και κορμιά ξεπηδούν μέσα από τα ποιήματα του δημιουργού τους για να συναντήσουν πανάρχαια ονόματα - Ηρακλής, Αγαμέμνων, Πηνελόπη, Ηλέκτρα, Ελένη, Φιλοκτήτης- που συνδέθηκαν με τόπους θρυλικούς- Μυκήνες, Ιθάκη, Τροία, Αθήνα, Σπάρτη. Ονόματα που επαναλαμβάνονται, όπως οι βασικές αλήθειες της ζωής, ζητούν να ειπωθούν μια και έχουν έρθει για να μείνουν, φορτισμένα με συλλογική και φυλετική μνήμη. Οι μύθοι στον Ρίτσο δεν είναι απλή επανάληψη αλλά διαρκής αποκάλυψη, καθώς εξακολουθούν να ενσαρκώνονται σε κατοπινές μορφές, ως τις μέρες μας, καταργούν τον χρόνο και αποκτούν διαχρονική ισχύ. Μας αγγίζουν, γιατί ο ένας οδηγεί στον άλλον και αλληλοσυμπληρώνει τις αναφορές. Η κάθε πλοκή και οποιαδήποτε εικονοποιητική διάσταση της, «η κάθε λέξη», όπως λέει και ο ποιητής, «είναι μια έξοδος για μια συνάντηση», χωρίς αρχή και τέλος".
Μέχρι 30 Οκτωβρίου, φίλοι μου!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου