Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Μαρίας Στασινοπούλου , Κυρία, με θυμάστε;

Κυριολεκτικά ρούφηξα τα αφηγήματα της φιλολόγου Μαρίας Στασινοπούλου γνωστής από τη δουλειά της στον Καβάφη και το Σεφέρη-και όχι μόνον-, όπου η συγγραφέας  καταγράφει το καταστάλαγμα της βιοφιλοσοφίας  της που διαμορφώθηκε μέσα από καθημερινά επεισόδια στο χώρο του σχολείου. Αποτελούν ψήγματα σοφίας που λειτουργούν ως χνάρια-οδοδείκτες στο δικό μας  αγώνα στη Μέση Εκπαίδευση επισημαίνοντάς μας πως η διδασκαλία είναι αμφίδρομη σχέση.  
 Είμαι σίγουρος πως οι φιλόλογοι ειδικά θα το λατρέψουν αυτό το βιβλίο των εκδόσεων "Κίχλη".
 Πριν χτυπήσει το κουδούνι
Συνάντηση στον δρόμο, στο λεωφορείο, στο σινεμά, σε κάποιο θέατρο μόλις έχει τε­λειώσει, σε καλοκαιρινές συναυλίες· οπουδήποτε μπορεί να συμβεί. Κοίταγμα ακίνητο στα μάτια, μειδίαμα, δισταγμός (συνέπεια ίσως ελαφράς αμ­φιβολίας), σταμάτημα ή πλησίασμα.
— Κυρία, με θυμάστε;
Ανιχνευτική ματιά, από την πλευρά μου αυτή τη φορά, κατέβασμα του βλέμματος στο στόμα, αυτόματη αναδρομή στη μνήμη, στον τόπο, στον χρόνο. Είσαι ο... η... Συνήθως θυμάμαι το μικρό όνομα, άλλοτε το επώνυμο (αυτό πιο πολύ στ' αγόρια), συχνά και τα δύο, καμιά φορά τίποτε. Θυμάμαι με την πρώτη, από τα μάτια ή το χαμό­γελο. Κάποτε με βοηθά μια επιπλέον πληροφορία ή μια λεπτομέρεια. Και το κουβάρι ξετυλίγεται.
Τα βλέπω να στέκονται συνεσταλμένα, με το χαμόγελο της αμηχανίας έτοιμο να σκάσει· περι­μένουν να τελειώσω το βιβλίο της ύλης και να α­δειάσει ή αίθουσα από το πολύβουο μελίσσι πού σκοτώνεται να βγει στην αυλή. Κάποιοι από τους άλλους γυρίζουν το κεφάλι και τους κοιτάνε κα­χύποπτα· πάλι γλείψιμο, σκέφτονται. Μαντεύω από την πρώτη στιγμή την αιτία της αναμονής: πρόβλημα· οικογενειακό, προσωπικό (σχέσεων ή, σπανιότερα, υπαρξιακό). Ακούω, έχω μάθει ν' α­κούω, ασκούμαι μια ζωή να το πετύχω. Τα παιδιά αυτά, τα παιδιά μου, μου έμαθαν πιο πολλά απ' όσα προσπάθησα να τα διδάξω.
Τα χρόνια πέρασαν, οι παλιοί μαθητές έγιναν δάσκαλοι, γιατροί, υδραυλικοί, ηθοποιοί, διακο­σμητές και φίλοι, και αποφάσισα μια μέρα—μπο­ρεί και νύχτα (ή νύχτα μου ήταν πάντα πιο προ­σφιλής και γόνιμη)—, έτσι σαν παιχνίδι, να κατα­γράψω πρόσωπα και στιγμές μαθητών, να περι­γράψω, αν γίνεται, ψυχές εφηβικές. Δεν θα ήθελα να διαβαστούν σαν "μαργαριτάρια" ούτε σαν ανέκ­δοτα ούτε σαν αναμνήσεις ενός συνταξιούχου της έδρας και του θρανίου. Είναι χνάρια πάνω στα οποία περπάτησε ένας άνθρωπος και διαμόρφωσε τον μικρόκοσμο της προσωπικής του βιοφιλοσοφίας. Είναι μνήμη παιδαγωγική ή, ίσως, και μνήμη παιδαγωγός. Οι τίτλοι των κειμένων (που θα μπορούσαν να έχουν και τη θέση επιμυθίου) καθώς και τα καταληκτικά «Αποστάγματα» σηματοδο­τούν εν μέρει αυτήν την πορεία. Τα γεγονότα είναι όλα πραγματικά, τα ονόματα και τους τόπους έχω λίγο παραλλάξει. Η απόφαση να κοινοποιήσω ((της ζωής μου τα ανακοινώσιμα», που έλεγε ο Κίτσος Μακρής, υποστηρίχθηκε σθεναρώς από έναν στίχο του Τάσου Λειβαδίτη που ξαναδιάβασα πρόσφατα: « Ακόμα κι η ζωή μου αποκτά σημασία, όταν τη διηγούμαι σε κάποιον».

1 σχόλιο:

  1. Πολύ ενδιαφέρον ακούγεταιΓιάννη!
    Νομίζω οτι θα αναγνωρίσουμε πολλές στιγμές της ζωής μας σ' αυτό το βιβλίο

    ΑπάντησηΔιαγραφή